“Het moest een voorstelling worden over de broer van onze grootmoeder , die ergens in de twintiger jaren van vorige eeuw dodelijk verongelukt is toen hij demareerde uit het peleton tijdens een wielerwedstrijd in Antwerpen. Een voorstelling over de kermis-figuren die zich toendertijd rond zo’n wedstrijd ophielden. Uiteindelijk hebben we (nog maar eens) gemerkt dat een voorstelling zichzelf schrijft… (en in die zin eigenlijk altijd autobiografisch is)… Het gaat dus weer over de liefde… de liefde in al zijn geworstel. Het is door de jaren heen zo’n beetje ons vaste thema geworden. Geen kermis dus, geen wielrennerij , maar wel verlangen en verdriet. Vooral dat laatste. Verdriet in al zijn facetten , daarover gaat ‘spaak’. Humor moet wat ons betreft altijd gebaseerd zijn op drama, in die zin vormt dat verdriet een geweldige voedingsbodem voor een aantal hilarische scènes!”