Volgens de regels van het spel bestaat een trilogie uit drie delen die samen een al dan niet samenhangend geheel vormen. Waar Adriaan Van den Hoof bij Achterklap en Doortocht nog handig gebruik maakte van zijn achteruitkijkspiegel kijkt hij nu onvervaard door de voorruit de toekomst tegemoet. Met de handen losjes op het stuur fantaseert hij over nog te ontdekken melkwegstelsels, bevolkt door wulpse maar venijnige amazones. Gaat de wereld blijven bestaan zoals we die nu kennen of komt alles zo onder hoogspanning te staan dat een implosie onvermijdelijk wordt?

Met het enthousiasme van de zalm die onvermoeibaar stroomopwaarts naar zijn geboorteplek zwemt en de zelfrelativering van een gecastreerde dekstier hanteert Adriaan als geen ander de gave van het woord. Vertellen om te ontroeren, te lachen en heel af en toe eens na te denken.