Met deze voorstelling wil Wouter graag een doorlopend verhaal vertellen, een personage spelen en naast humor ook ontroering opwekken. Hij werkt opnieuw samen met Randall Casaer. Ondertussen snapt Wouter af en toe beter wat Randall hem allemaal duidelijk probeert te maken. Wouter speelt in de voorstelling een theatrale en extraverte versie van zijn eigen vader, in een poging om hem beter te begrijpen. Ook alle toeschouwers spelen hun vader. Het levert zeer grappige, maar vaak ook zeer ontroerende gesprekken tussen artiest en publiek op. De voorstelling krijgt extra glans door het indrukwekkende lichtplan van Bruno De Cock. De reacties zijn unaniem laaiend, enkele zelfverklaarde bewakers van de zuiverheid van het genre vragen zich af “of dit niet eerder theater dan comedy is”. Wouter is blij dat hij daar van zichzelf niet mee bezig moet zijn.

Opgenomen in 2009.

Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=1ogJEkiUw7U